Dostaliśmy od naszych czytelników niepokojące wieści, że coś dzieje się z Sukcesją. Pojechaliśmy więc szybko na miejsce sprawdzić co się dzieje. Okazało się, że sytuacja nie wygląda dobrze ponieważ prawie nie widać już Sukcesji. Jedyne co widać to postępujący brak estetyki i coraz większy brak poszanowania historii miasta.

Parę razy wspominaliśmy, że Centrum handlowo-rozrywkowe Sukcesja odkąd tylko powstało nie budzi u nas zbytniego respektu ponieważ nie za bardzo czuliśmy respekt tej inwestycji do dziedzictwa Łodzi oraz do nas – łodzian. Staraliśmy się jednak o tym za często nie wspominać ale coraz bardziej niepokoi nas jej działalność a wobec tego, co tu obecnie się dzieje nie możemy już przejść obojętnie.

Sukcesja od początku budziła nasz niesmak ponieważ powstała na gruzach przędzalni bawełny Juliusza Albrechta i Józefa Gampego czyli późniejszych Zakładów Przemysłu Bawełnianego Maltex, chociaż tak naprawdę inwestor otrzymał na swoją inwestycję dofinansowanie w wysokości 8 milionów złotych z Regionalnego Programu Operacyjnego. Projekt, na jaki dostał dofinansowanie nosił nazwę „Rewitalizacja obiektów pofabrycznych na Centrum biznesowo-handlowo-rozrywkowe Sukcesja – etap 1”. Niestety inwestor budynki fabryczne wyburzył a potem łącząc swoje finansowanie ze środkami unijnymi „odbudował” budynek fabryczny tworząc jedynie jedną elewację (od strony ul. Politechniki) przypominającą elewację budynku fabrycznego.

Darzymy architekturę poprzemysłową ogromną miłością i to wszystko od samego początku nas przerażało. Nigdy nie mogliśmy zrozumieć, że można zrównać z ziemią obiekty fabryczne i ubiegać się o dofinansowanie na rewitalizację terenów przemysłowych. Swoje wątpliwości co do otrzymanego dofinansowania miało także Centralne Biuro Antykorupcyjne a niedawno pojawiła się również informacja, że inwestor musi zwrócić część dofinansowania ze względu na to, że „(…)beneficjent w poszczególnych latach okresu trwałości projektu nie osiągnął wskaźnika rezultatu zapisanego w umowie, jako `liczba nowych przedsiębiorstw zlokalizowanych na zrewitalizowanych obszarach'”. Sama ceglana ściana od początku budzi już wiele wątpliwości za sprawą braku autentyczności, braku wewnętrznych historycznych elementów, martwości okien czy też mocno dominującej nadbudowy. Oczywiście, rewitalizacja nie odnosi się tylko do budynków ale także obszarów i miejsca ale mimo to takie potraktowanie fabrycznych obiektów jest według nas nie w porządku, jest nieuczciwe zarówno względem architektury i dziedzictwa Łodzi ale też względem nas – łodzian. Tutaj pojawia nam się też wiele pytań związanych z samą zabytkowością jednej ściany budynku fabrycznego. Czy taka atrapa w ogóle nosi obecnie jakiekolwiek znamiona zabytkowości? Czy cokolwiek z tego obiektu jest wpisane do ewidencji zabytków? Czy jeśli coś zostanie odbudowane na wzór zabytku to czy nadal jest zabytkiem?

Jest jeszcze coś, co powodowało naszą niechęć do tej inwestycji. Również rozplanowanie przestrzeni wewnątrz Sukcesji naszym zdaniem od początku nie było najlepsze. Weźmy na przykład dostęp do kina. Jak zapewne wiecie w obiekcie mieści się kino Helios, niestety, całkowicie odcięto do niego dostęp z zewnątrz, tak więc aby z kina skorzystać musimy dostać się do niego przez galerię handlową. Nie możemy więc wybrać się do kina, musimy wybrać się do galerii handlowej aby dostać się do kina. Takie działanie zmusza osoby chcące tylko obejrzeć film do przechadzania się korytarzem pomiędzy bluzeczkami a skarpetami. Poza tym taki brak odrębności obiektu nie wpływa pozytywnie na wrażenia związane z seansem ponieważ degraduje nam całą kontemplację filmu.

Do tej pory nie myśleliśmy jednak, że możemy być jeszcze bardziej niechętni. Do czasu gdy zobaczyliśmy tydzień temu jak wygląda teraz Sukcesja od strony ulicy Politechniki. Niechęć zamieniła się w zniesmaczenie.

Ceglana ściana, która miała być przecież ozdobą i na którą inwestor otrzymał dofinansowanie ze środków UE zamiast przywodzić historię miejsca (w swej dziwnej, co prawda, formie) stała się dodatkowo stojakiem reklamowym. Na elewacji zawieszono ogromne banery, które zajmują już bardzo dużą część obiektu i zasłaniają fabrykopodobną fasadę. Pojawiły się również logotypy marek znajdujących się w budynku, chociaż przecież te same logotypy znajdują się już na budynku tylko na innych jego ścianach. Ceglana elewacja powoli znika za logotypami i banerami ale to jeszcze nie wszystko. Ustawiono tu też stojaki z ofertą sklepu Stokrotka, co tylko wizualnie upodabnia Sukcesję do hipermarketu.

Dodatkowo absurdalne jest pojawienie się tu również budki z lodami, co może zwiastować… pojawienie się kolejnych. Po cóż było w takim razie tworzyć martwy parter w budynku? Czy nie lepiej było tu od razu umieścić lokale z dostępem od zewnątrz? Wygląda na to, że teraz wokół Sukcesji będziemy mieli coraz szerszy wachlarz „atrakcji”…

Podsumowując, mamy wrażenie, że od początku brakuje tu wiarygodności. Działania tej inwestycji mogą sugerować brak wrażliwości na łódzką architekturę i brak szacunku do łódzkiej historii. W naszej ocenie zapadło tu co najmniej kilka niekorzystnych decyzji, które wymieniamy poniżej:

 – nie mamy tu historycznej fabryki;

 – zamiast odbudowanej całej fabryki mamy jedną ścianę fabryki;

 – jedna odbudowana ściana fabryki jest tylko atrapą udającą ścianę fabryki;

 – nie mamy żadnego historycznego wystroju wnętrza;

– przed Sukcesją mamy pomnik Rajmunda Rembielińskiego – twórcy przemysłowej Łodzi – a zasadność jego obecności tuż obok wyburzonego obiektu przemysłowego jest conajmniej dyskusyjna;

 – mamy nadbudowę, która dominuje nad atrapą, co tylko wizualnie oddala budynek od dawnego wyglądu;

 – mamy atakujące wizualnie banery na ceglanej ścianie, które sprawiają, że ściana jest już nie tylko dziwna dlatego, że jest atrapą ale dlatego, że jest dziwną atrapą pokrytą banerami;

 – mamy olbrzymią ilość logotypów powodującą oczopląs;

 – mamy bilbordy ustawione przed budynkiem więc mamy jeszcze większy wizualny dyskomfort.

Czy może być jeszcze gorzej? Jak daleko można się posunąć w zasłanianiu elewacji? Czy tylko uchwała krajobrazowa może zatrzymać dalszą spiralę estetycznej degradacji tego miejsca? Od dawna przykro jest patrzeć na Rajmunda Rembielińskiego stojącego tuż obok miejsca wyburzeń fabryki ale od niedawna jest jeszcze bardziej przykro ponieważ jego postać towarzyszy już nie tylko czemuś, co udaje fabrykę a również reklamom masła, szynki czy proszku do prania. Ze względu na sposób rewitalizacji zawsze mieliśmy wątpliwości czy Sukcesja w ogóle ceni sobie przemysłową historię miasta Łodzi ale obecne działania pogarszające estetykę budynku tylko dodatkowo utwierdzają nas w przekonaniu, że szacunku do przemysłowej Łodzi tu ewidentnie brakuje.

–

Tekst i zdjęcia: Rafał Tomczyk